وبلاگ رسمی

سندرم پارگی کانال فوقانی (Superior Canal Dehiscence Syndrome =SCDS)

برخلاف الگو متداول - کوچک تر شدن دامنه VEMP یا فقدان پاسخ VEMP - که در اکثر روندهای بیماری محیطی (موثر بر سیستم دهلیزی) دیده می شود، در بیماران مبتلا به SCDS، دامنه VEMP بزرگتر می شود. SCDS اغلب یکطرفه است، هر چند احتمال وقوع دو طرفه آن نیز وجود دارد. الگو حساسیت مفرط نسبت خرید سمعک به صدای محرک، دریافته های VEMP در SCDS مطابق با نشانه هایی است که آن را پدیدۀ Tullio می نامند که ایجاد علامت های خاص دهلیزی حین مواجهه با اصوات پر شدت است. پدیدۀ تولیو از بیش از صد سال قبل بعنوان یک علامت در پاتولوژی های مختلف گوش، علاوه بر SCDS شناخته شده است. این پاتولوژی ها شامل سیفلیس، و گاهی فیستول پری لنف، بیماری منییر، بیماری Lyme، و اوتیت میانی است. یافته های ادیولوژیک در SCDS بطور ثابت شامل یک حساسیت مفرط به صدا از نوع انتقالی مشخص (Conductive Hyper acusis) است، یعنی مشاهده آستانه های شنوایی بهتر از نرمال برای انتقال استخوانی در کنار وجود یک فاصله راه هوایی – استخوانی واضح (تا 60dB) در بیمارانی با افت شنوایی حسی (به جای انتقالی) دیده می شود که همراه با رفلکس اکوستیک و بازشناسی کلمات نرمال است. هرگاه نیاز باشد، روش جراحی برای درمان SCDS شامل بازسازی دیواره سطحی مجرای نیم دایره فوقانی یا مسدود کردن این مجرا است که معمولاً نتایج پس از جراحی، خوب (بهبود کامل یا کاهش علامت ها) است.

در بیماران SCDS همیشه آزمون VEMP را انجام می دهند و معمولاً به شدت محرک کمتر (تا 70 to 75 dBnHL) برای برانگیختن پاسخ نیاز داریم (شدت معمولی محرک بیشتر از 90dBnHL است). به علاوه در صورت ثبت VEMP با محرک های پر شدت متداول، مقدار دامنه پاسخ همواره بزرگتر از مقداري است که انتظار داریم. در یک گزارش موردی یک بیمار مبتلا به SCDS معرفی کرده اند که VEMP پایا با محرک اکوستیک کم شدت در حد 62dBnHL داشته است. در بیماران SCDS، دامنه VEMP بزرگتر از مقدار نرمال است. تحریک BC به ماستویید یک طرف منجر به مشاهده VEMP نرمال در سمت بدون ضایعه و VEMP ناهنجار (بزرگتر) در سمت مبتلا به SCDS می شود. در یک بررسی روی سه بیمار که تحت عمل جراحی Labyrinthectomy یکطرفه قرار گرفته بودند، ارائه تحریک اکوستیک به هر کدام از ماستوئیدها، منجر به مشاهدۀ VEMP نرمال در گوش نرمال و فقدان VEMP در گوش جراحی شده می شود. بعنوان یک نکته جانبی، در همین تحقیق نشان داده اند که کاهش بین دو گوش (عبور از جمجمه) برای تون برست 250Hz کمتر از 500Hz بوده است. براساس این یافته ها نتیجه گرفته اند که بیماران مبتلا به سندرم SCD دارای نوعی حساسیت مفرط دهلیزی نسبت به اصوات BC هستند که در راستای پدیدۀ تولیو است.

سندرم پارگی کانال فوقانی (Superior Canal Dehiscence Syndrome =SCDS)

برخلاف الگو متداول - کوچک تر شدن دامنه VEMP یا فقدان پاسخ VEMP - که در اکثر روندهای بیماری محیطی (موثر بر سیستم دهلیزی) دیده می شود، در بیماران مبتلا به SCDS، دامنه VEMP بزرگتر می شود. SCDS اغلب یکطرفه است، هر چند احتمال وقوع دو طرفه آن نیز وجود دارد. الگو حساسیت مفرط نسبت خرید سمعک به صدای محرک، دریافته های VEMP در SCDS مطابق با نشانه هایی است که آن را پدیدۀ Tullio می نامند که ایجاد علامت های خاص دهلیزی حین مواجهه با اصوات پر شدت است. پدیدۀ تولیو از بیش از صد سال قبل بعنوان یک علامت در پاتولوژی های مختلف گوش، علاوه بر SCDS شناخته شده است. این پاتولوژی ها شامل سیفلیس، و گاهی فیستول پری لنف، بیماری منییر، بیماری Lyme، و اوتیت میانی است. یافته های ادیولوژیک در SCDS بطور ثابت شامل یک حساسیت مفرط به صدا از نوع انتقالی مشخص (Conductive Hyper acusis) است، یعنی مشاهده آستانه های شنوایی بهتر از نرمال برای انتقال استخوانی در کنار وجود یک فاصله راه هوایی – استخوانی واضح (تا 60dB) در بیمارانی با افت شنوایی حسی (به جای انتقالی) دیده می شود که همراه با رفلکس اکوستیک و بازشناسی کلمات نرمال است. هرگاه نیاز باشد، روش جراحی برای درمان SCDS شامل بازسازی دیواره سطحی مجرای نیم دایره فوقانی یا مسدود کردن این مجرا است که معمولاً نتایج پس از جراحی، خوب (بهبود کامل یا کاهش علامت ها) است.

در بیماران SCDS همیشه آزمون VEMP را انجام می دهند و معمولاً به شدت محرک کمتر (تا 70 to 75 dBnHL) برای برانگیختن پاسخ نیاز داریم (شدت معمولی محرک بیشتر از 90dBnHL است). به علاوه در صورت ثبت VEMP با محرک های پر شدت متداول، مقدار دامنه پاسخ همواره بزرگتر از مقداري است که انتظار داریم. در یک گزارش موردی یک بیمار مبتلا به SCDS معرفی کرده اند که VEMP پایا با محرک اکوستیک کم شدت در حد 62dBnHL داشته است. در بیماران SCDS، دامنه VEMP بزرگتر از مقدار نرمال است. تحریک BC به ماستویید یک طرف منجر به مشاهده VEMP نرمال در سمت بدون ضایعه و VEMP ناهنجار (بزرگتر) در سمت مبتلا به SCDS می شود. در یک بررسی روی سه بیمار که تحت عمل جراحی Labyrinthectomy یکطرفه قرار گرفته بودند، ارائه تحریک اکوستیک به هر کدام از ماستوئیدها، منجر به مشاهدۀ VEMP نرمال در گوش نرمال و فقدان VEMP در گوش جراحی شده می شود. بعنوان یک نکته جانبی، در همین تحقیق نشان داده اند که کاهش بین دو گوش (عبور از جمجمه) برای تون برست 250Hz کمتر از 500Hz بوده است. براساس این یافته ها نتیجه گرفته اند که بیماران مبتلا به سندرم SCD دارای نوعی حساسیت مفرط دهلیزی نسبت به اصوات BC هستند که در راستای پدیدۀ تولیو است.