وبلاگ رسمی

بیماری منيير (Meniere)

مطالعات متعددی در مورد VEMP در بیماری منییر انجام شده است (فهرست جدول 9-15 را ببنید). یکی از ویژگی های بیماری منيير آن است که یافته های VEMP در آنها همخوانی ندارند، که نشان می دهد احتمالاً بیش از یک روند یا مکانیسم پاتولوژی در این بیماری نهفته است. جالب است که، DPOAE نیز در بیماران منییر نتایج کاملاً متفاوتی را نشان می دهد. نتیجه VEMP در بیماران مبتلا به منيیر ممکن است بصورت کاهش دامنه، فقدان پاسخ، یا به شکلی عجیب، افزایش ناهنجار دامنه مشاهده شود. اکثر محققان کاهش دامنه یا فقدان پاسخ VEMP را در سمعک بیماری منییر گزارش کرده اند. تعدادی از محققان افزایش پاسخ های دهلیزی را در بیماران مبتلا به منییر و هیدروپس اتساعی ساکول گزارش کرده اند. گوناگونی یافته های VEMP در بیماری منییر می تواند نشانه جایگاه های ضایعه متفاوت، مثل سلول های مویی در مجرای نیم دایره افقی یا در ساکول، و مکانیسم های پاتوفیزیولوژیک مختلف باشد. بطور کلی، احتمال ناهنجار شدن نتایج VEMP (از جمله فقدان آن) در بیماری منییر مستقیماً با درجه افت شنوایی، ضعف آزمون کالریک در ENG، و در بیمارانی با ضعف در قسمت دهلیزی از مجموعه آزمون های وضعیت نگاری صفحه ای، افزایش پیدا می کند. در یک تحقیق، در 51 درصد از 43 بیمار با تشخیص منییر، نتایج VEMP ناهنجار (کاهش دامنه یا فقدان پاسخ) بوده است، البته حتی در موارد ناهنجار نیز نهفتگی VEMP به ندرت افزایش یافته بود.

در یک تحقیق مشاهده است که در 17 بیمار مبتلا به بیماری منییر یکطرفه، بدنبال مصرف خوراکی گلیسرول، دامنه (کاهش یافته) VEMP افزایش پیدا می کند، و پیشنهاد کرده اند که ناهنجار شدن نتایج VEMP نسبت به هیدروپس اندولنفاتیک، و پاتوفیزیولوژی هایی که ساکول را درگیر می کنند حساس است. در یک تحقیق به بررسی تاثیر گلیسرول بر VEMP و DPOAE و PTA پرداختید. یافته های بدست آمده از 29 بیمار با تشخیص زود هنگام هیدروپس اندولنفاتیک نقش DPOAE و VEMP را در تشخیص، فراتر از نقش PTA نشان می دهد. آنالیز دقیق این یافته ها در مورد DPOAE , VEMP به ویژه نحوۀ واکنش هر کدام از آنها نسبت به مصرف گلیسرول، ما را قادر به تشخیص زود هنگام هیدروپس اندولنفاتیک و طبقه بندی بیماران مبتلا به منییر در زیر گروه های درگیری ناحیه قدامی و درگیری ناحیه خلفی لابیرنت می سازد.

تحقیق مشابه دیگری در مورد تاثیر Furosemide (یک دارو مدر حلقوی) بر نتایج VEMP بیماران مبتلا به منییر انجام شد. در 3 بیمار از 7 بیمار مورد بررسی، پس از مصرف دارو - که حتی قبل از مصرف دارو هیچگونه پاسخ نداشته اند، - پاسخ VEMP قابل رديابي بوده است. در 17 نفر از 18 بيمار كه قبل از مصرف داروي مدر، پاسخ VEMP آشکاري داشتند نیز، مصرف دارو همراه با افزایش دامنه مجموعه موج P1/N1 بوده است. محقق نتیجه گرفته است که VEMP برای نوعی از هیدروپس اندولنفاتیک که ساکول را هم مبتلا کرده است، دارای ارزش تشخیص است، هم چنین از VEMP می توان برای افتراق اختلالات عملکردی ساکول از حلزون استفاده کرد. روی هم رفته در 40 درصد بیماران مبتلا به منییر، حتی اگر هیچ تغییري در وضعیت شنوایی آنها وجود نداشته باشد، پس از مصرف داروی Furosemide، دامنه پاسخ VEMP بزرگتر می شود. هم چنین در 24 درصد از 25 بیمار که ظاهراً مبتلا به منییر یکطرفه بوده اند، پس از مصرف Furesemide، تغییراتی را در پاسخ VEMP در گوش مقابل (به سمت بررسی) مشاهده می شود، که نشان دهندۀ ارزش احتمالی VEMP برای شناسایی موارد غیر مشکوک به ابتلا به بیماری منییر دو طرفه است.

بیماری منيير (Meniere)

مطالعات متعددی در مورد VEMP در بیماری منییر انجام شده است (فهرست جدول 9-15 را ببنید). یکی از ویژگی های بیماری منيير آن است که یافته های VEMP در آنها همخوانی ندارند، که نشان می دهد احتمالاً بیش از یک روند یا مکانیسم پاتولوژی در این بیماری نهفته است. جالب است که، DPOAE نیز در بیماران منییر نتایج کاملاً متفاوتی را نشان می دهد. نتیجه VEMP در بیماران مبتلا به منيیر ممکن است بصورت کاهش دامنه، فقدان پاسخ، یا به شکلی عجیب، افزایش ناهنجار دامنه مشاهده شود. اکثر محققان کاهش دامنه یا فقدان پاسخ VEMP را در سمعک بیماری منییر گزارش کرده اند. تعدادی از محققان افزایش پاسخ های دهلیزی را در بیماران مبتلا به منییر و هیدروپس اتساعی ساکول گزارش کرده اند. گوناگونی یافته های VEMP در بیماری منییر می تواند نشانه جایگاه های ضایعه متفاوت، مثل سلول های مویی در مجرای نیم دایره افقی یا در ساکول، و مکانیسم های پاتوفیزیولوژیک مختلف باشد. بطور کلی، احتمال ناهنجار شدن نتایج VEMP (از جمله فقدان آن) در بیماری منییر مستقیماً با درجه افت شنوایی، ضعف آزمون کالریک در ENG، و در بیمارانی با ضعف در قسمت دهلیزی از مجموعه آزمون های وضعیت نگاری صفحه ای، افزایش پیدا می کند. در یک تحقیق، در 51 درصد از 43 بیمار با تشخیص منییر، نتایج VEMP ناهنجار (کاهش دامنه یا فقدان پاسخ) بوده است، البته حتی در موارد ناهنجار نیز نهفتگی VEMP به ندرت افزایش یافته بود.

در یک تحقیق مشاهده است که در 17 بیمار مبتلا به بیماری منییر یکطرفه، بدنبال مصرف خوراکی گلیسرول، دامنه (کاهش یافته) VEMP افزایش پیدا می کند، و پیشنهاد کرده اند که ناهنجار شدن نتایج VEMP نسبت به هیدروپس اندولنفاتیک، و پاتوفیزیولوژی هایی که ساکول را درگیر می کنند حساس است. در یک تحقیق به بررسی تاثیر گلیسرول بر VEMP و DPOAE و PTA پرداختید. یافته های بدست آمده از 29 بیمار با تشخیص زود هنگام هیدروپس اندولنفاتیک نقش DPOAE و VEMP را در تشخیص، فراتر از نقش PTA نشان می دهد. آنالیز دقیق این یافته ها در مورد DPOAE , VEMP به ویژه نحوۀ واکنش هر کدام از آنها نسبت به مصرف گلیسرول، ما را قادر به تشخیص زود هنگام هیدروپس اندولنفاتیک و طبقه بندی بیماران مبتلا به منییر در زیر گروه های درگیری ناحیه قدامی و درگیری ناحیه خلفی لابیرنت می سازد.

تحقیق مشابه دیگری در مورد تاثیر Furosemide (یک دارو مدر حلقوی) بر نتایج VEMP بیماران مبتلا به منییر انجام شد. در 3 بیمار از 7 بیمار مورد بررسی، پس از مصرف دارو - که حتی قبل از مصرف دارو هیچگونه پاسخ نداشته اند، - پاسخ VEMP قابل رديابي بوده است. در 17 نفر از 18 بيمار كه قبل از مصرف داروي مدر، پاسخ VEMP آشکاري داشتند نیز، مصرف دارو همراه با افزایش دامنه مجموعه موج P1/N1 بوده است. محقق نتیجه گرفته است که VEMP برای نوعی از هیدروپس اندولنفاتیک که ساکول را هم مبتلا کرده است، دارای ارزش تشخیص است، هم چنین از VEMP می توان برای افتراق اختلالات عملکردی ساکول از حلزون استفاده کرد. روی هم رفته در 40 درصد بیماران مبتلا به منییر، حتی اگر هیچ تغییري در وضعیت شنوایی آنها وجود نداشته باشد، پس از مصرف داروی Furosemide، دامنه پاسخ VEMP بزرگتر می شود. هم چنین در 24 درصد از 25 بیمار که ظاهراً مبتلا به منییر یکطرفه بوده اند، پس از مصرف Furesemide، تغییراتی را در پاسخ VEMP در گوش مقابل (به سمت بررسی) مشاهده می شود، که نشان دهندۀ ارزش احتمالی VEMP برای شناسایی موارد غیر مشکوک به ابتلا به بیماری منییر دو طرفه است.